Αυτό που παράγεται και καλλιεργείται σήμερα στη χώρα, στη θέση πολιτικής απάντησης έναντι της ανασφάλειας και της απουσίας βιώσιμης προοπτικής, είναι ο εθισμός στη βία, τη λεκτική και τη σωματική, είτε αυτή στρέφεται στον άλλον είτε στον ίδιο τον εαυτό.
Ο πολίτης γνωρίζει ότι μέσα σε αυτήν την προφανή σύγχυση, οι πολιτικοί που εξέλεξε για να τον βολέψουν, τακτοποιούν και αυτοί την πάρτη τους στο πολλαπλάσιο. Και μόνον αυτό κάνουν. Και το τίμημα της μακροχρόνιας αλληλοεξυπηρέτησης στην ιδιοτέλεια πληρώνεται στο ακέραιο διαλύοντας τη χώρα...
Και αυτοί οι λίγοι, και από τις δυο πλευρές, που σήμερα δείχνουν ότι μετανιώνουν έμπρακτα για τη συνενοχή, γνωρίζουν ότι, πλέον, σε ένα τέτοιο καθεστώς καθολικής διαφθοράς ακόμη και οι πιο αδιαμφισβήτητες αποδείξεις ενοχής δεν αρκούν για να εγγυηθούν την τιμωρία και την κάθαρση του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας.
Ο πολίτης γνωρίζει ότι όπως είναι πια θέμα τύχης αν θα επιβιώσει οικονομικά την επόμενη εβδομάδα άλλο τόσο είναι θέμα τύχης αν το βράδυ θα επιστρέψει σπίτι του ή αν θα ξημερωθεί. Όπως ακριβώς ένας αστυνομικός γνωρίζει ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα σε κείνον κι έναν πολίτη είναι το γεγονός ότι εκείνος κουβαλάει πάνω του ένα όπλο που ίσως τον σώσει τη στιγμή της επίθεσης.
Εκεί οδήγησαν την κοινωνία οι πολιτικοί της διαφθοράς που ακόμη φωνασκούν αυτάρεσκα, παρότι ικανοί μονάχα για να μηχανεύονται καταστροφικές λύσεις. Κι όταν τ’ αδιέξοδα ξεσπούν, αυτοί σηκώνουν αμήχανοι τα χέρια. Ή τα νίβουν ως Πόντιοι Πιλάτοι αφήνοντας την κοινωνία να σταυρώνεται κάθε μέρα από πράκτορες και δραπέτες εγχώριων και ξένων φυλακών που κυκλοφορούν άνετοι, προκλητικοί και ατιμώρητοι, σαν αυτούς, ανάμεσα μας. Όλοι τους, σα να μας τη χαρίζουν…
Δ .Τρικεριώτης
1 σχόλιο:
κ. Τρικεριώτης, σωστά είναι αυτά που λέτε.
Θα ήθελα να τα συμπληρώσω με την επισήμανση της επιλογής της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, να αρνούνται την έμπρακτη ανάληψη της προσωπικής τους ευθύνης για την αποκατάσταση όλων αυτών των δεινών της πολιτείας μας και την έμπρακτη άρνηση να βγει από το μικρόκοσμό του και να αναλάβει τα όποια ρίσκα ενέχει η σύναψη προσωπικών σχέσεων με πρόσωπα πέραν εκείνων του μικροκόσμου του.
Διαβλέπω την ύπαρξη μιας λανθάνουσας μισανθρωπίας η οποία εκδηλώνεται στην πράξη, με την ενασχόληση με γενικές έννοιες (ανεργεία, ΔΝΤ, πολιτική, κόμματα) αντί με πραγματικά πρόσωπα και τα προβλήματά τους, με την υποκρισία και την ανωνυμία στο διαδίκτυο.
Όταν το σύνολο, σχεδόν, των πολιτών επιλέγει την τακτική του Πόντιου Πιλάτου, τότε την πολιτεία και τους πολίτες, τους παίρνει και τους σηκώνει...
Δημοσίευση σχολίου