Όσο ανεβαίνει ο καπνός από το σιγοκάψιμο της κασέτας του μνημονίου και η μυρωδιά του καμμένου φτάνει στη Βόρεια Ευρώπη και την άλλην πλευρά του Ατλαντικού, οι «Διασώστες» αντιλαμβάνονται, μέρα τη μέρα, επίσκεψη την επίσκεψη, ότι η αποστολή που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας δεν είναι απλά ανέφικτη αλλά και επικίνδυνη.
Είναι ανέφικτη, διότι η ιδιότυπη κομματική πραγματικότητα που έχει ριζώσει στη χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια ξεπερνάει και την πιο τολμηρή τους τεχνοκρατική φαντασία. Διότι ενώ δεν δυσκολεύτηκαν να καταλάβουν τα όρια που θέτει στο πολιτικό σύστημα η οικονομική διαπλοκή, π.χ. στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, αδυνατούσαν να χωνέψουν την καθοριστική επιρροή που ασκούσαν οι κομματικοί κρατικοί υπάλληλοι στο καθεστώς.
Αδυνατούσαν να καταλάβουν νοοτροπίες όπως, «εμείς σε βγάλαμε κι εμάς θ’ ακούς αν δεν θέλεις να σε ρίξουμε», « εσείς μας διορίσατε αλλά τώρα εμείς είμαστε κράτος εν κράτει», «ας στερηθούν κάποιοι του δημοσίου κι ας ψοφήσουν όλοι στον ιδιωτικό τομέα, εμείς να’ μαστε καλά»…
Αδυνατούσαν ν’ αντιληφθούν αυτήν την ιδιότυπη «Σοβιετία» που την χαρακτηρίζουν όχι μόνο η θρασύτητα και ο ατομισμός αλλά κυρίως η ανίατη μικρόνοια, που όμως ήταν και το βασικό κριτήριο του αρχικού της διορισμού - όχι τα προσόντα αλλά η κομματική ιδιότητα. Αυτά που τώρα τα πληρώνει στο ακέραιο, αυτό το κραυγαλέα και μακρόχρονα, αναξιοκρατικό καθεστώς. Ένας Κρόνος που δεν μπορεί να φάει τα παιδιά του πριν αυτά τον φάνε.
Αδυνατούσαν οι «Διασώστες» διότι για να πιάσεις το ρυθμό αυτής της απίθανης κοινωνίας θα’ πρεπε να είσαι ενεργός της πολίτης τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα χρόνια. Και τότε θα καταλάβαιναν ότι το πραγματικό αυτονόητο είναι ότι «το πρόβλημα δεν λύνεται με το ίδιο το πρόβλημα».
Αλλά αυτή η αποστολή άρχισε να γίνεται επικίνδυνη και για αυτούς. Διότι όντας επαγγελματίες δανειστές, και όχι μόνο για την Ελλάδα, δεν θέλουν η χώρα μας να τους χαλάει τις στατιστικές. Δεν θέλουν οι άλλοι πελάτες που περιμένουν στην ουρά ν’ αμφισβητήσουν την αξιοπιστία των μεθόδων τους. Έτσι όλα δείχνουν ότι οι αναπόφευκτες λύσεις της αναδιάρθρωσης θα επιταχυνθούν.
«Θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία» έγραφε ο Κάλβος. Είναι φανερό ότι, μέχρι τώρα, αυτή η κυβέρνηση και αυτός ο πρωθυπουργός δεν διαθέτουν κανένα από τα δύο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου