Η μεταβατική προεκλογική και κυρωτική της συμφωνίας της 26/27 Οκτωβρίου κυβέρνηση δεν αντιπροσωπεύει τα ποσοστά των πολιτικών δυνάμεων στη σημερινή ελληνική κοινωνία αφού αποτελεί προϊόν επιλεκτικής ευρύτερης και όχι καθολικής συνεργασίας των κοινοβουλευτικών κομμάτων ή και ανεξαρτήτων μη πολιτικών προσωπικοτήτων και στην ουσία φιλοδοξεί να εκφράσει την ανοχή μιας πραγματικής πλειοψηφίας άνω του 60% σε μια πραγματική και ανομοιογενή μειοψηφία – με αντικρουόμενα κομματικά, πολιτικά και ιδεολογικά συμφέροντα – κάτω του 40%...
Σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, όσο η τρόικα θα την πιέζει να «τελειώνει» με τις εκκρεμότητες και η κοινωνία θα της θυμίζει διαρκώς, με ήπιο ή εκρηκτικό τρόπο, τον μειοψηφικό χαρακτήρα και την αμφίβολη νομιμότητά της, εκείνη θα πορεύεται μέσα από τις δικές της αντιθέσεις (λ.χ. κύρωση πλαισίου με/χωρίς τα μέτρα, αλλαγή φορολογικής πολιτικής, προεκλογικές σκοπιμότητες). Ωστόσο, ο υπερτροφικός αριθμών των μελών αυτής της κυβέρνησης θέτει εξαρχής υπό αμφισβήτηση τον μεταβατικό της χαρακτήρα και δεσμεύει την ευελιξία και την ταχύτητα των αποφάσεων σε μικροκομματικές εξισορροπήσεις.
Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ο λίβας της οικονομικής κρίσης φαίνεται να ωριμάζει πρόωρα και στη χώρα μας το φρούτο της λαϊκιστικής ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Ο αιμάσσων δικομματισμός ακούμπησε αμήχανος αλλά πιο σίγουρος απάνω της. Το σκηνικό αυτής της μεταβατικής κυβέρνησης μοιάζει με μια παρατεταμένη πρόβα τζενεράλε για μια «τρικομματική» μετεκλογική συνεργασία του δικομματισμού με την ακροδεξιά(στήριξη/συμμετοχή), που είναι και συμβατή με τη διαρκή της άνοδο την τελευταία δεκαετία στην Ευρώπη. Ανάλογες πολιτικές εμπειρίες αποτελούν η Δανία, στην οποία μέχρι τις πρόσφατες εκλογές του 2011 συγκυβερνούσαν οι Φιλελεύθεροι, οι Σοσιαλδημοκράτες και οι ακροδεξιοί και η Ολλανδία, στην οποία οι ακροδεξιοί συνεχίζουν και σήμερα να στηρίζουν την κυβέρνηση και βέβαια να επηρεάζουν καθοριστικά τις επιλογές της.
Έτσι, έστω και σε ένα διαφορετικό επίπεδο, να μην μπορεί πλέον να εκπληρωθεί η υπόσχεση του απερχόμενου πρωθυπουργού ότι θα έκανε την Ελλάδα, μια «Δανία του Νότου», αλλά η πιθανότητα να γίνουμε μια «Ολλανδία του Νότου» παραμένει ζωντανή... Σε κάθε περίπτωση το ερώτημα είναι αν θα παραμείνουμε θεατές ή αν θα ανέβουμε και εμείς στη Σκηνή…
Παλαιότερες Σχετικές Αναρτήσεις:
Αυτό το φάντασμα ποιος θα το ξορκίσει; (21/4/2011)
Το ταμπούρλο του Όσκαρ ξαναχτυπά; (15/11/2010)
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου