Κοινό μυστικό είναι ότι οι φόβοι των συναδέλφων Γενικών οδοντιάτρων έχουν βάση. Απ’ όσο γνωρίζω, επίσημη έρευνα καταγραφής των ποσοστών απώλειας ασθενών κατά ειδικότητα παραπομπής δεν υπάρχει. Ωστόσο, ανεπίσημες μαρτυρίες και έρευνες είναι ενδεικτικές μιας διαταραχής στη σχέση εμπιστοσύνηςνπου ένας σωστός επαγγελματισμός θα επέβαλλε...
Πρόχειρη έρευνα μέσω οδοντιατρικού ιστολογίου
στις ΗΠΑ κατέληξε ότι, σχεδόν,μόνο ένας στους
δύο ασθενείς «επιστρέφει» πάντοτε στο «πάτριον»
ιατρείο του Γενικού οδοντιάτρου μετά από την
παραπομπή του σε Ειδικό. Ανάλογη συζήτηση στο
διαδίκτυο, με αφορμή διαφορετικό θέμα, αφήνει
να εννοηθεί ότι κανόνες που θα έπρεπε να καθορίζουν
την επαγγελματική σχέση μεταξύ γενικού και ειδικού
οδοντιάτρου στην ουσία δεν υπάρχουν. Η ποιότητα
της σχέσης φαίνεται να καθορίζεται κυρίως από
υποκειμενικά κριτήρια και ανάγκες της μιας ή
της άλλης πλευράς.
Πιστεύω ότι η πράξη της παραπομπής πρέπει
αφενός να στηρίζεται στον επαγγελματισμό
που σημαίνει αλληλοσεβασμός και εμπιστοσύνη
στο επιστημονικό αντικείμενο και αξία
του καθενός και αναγνώριση μέσα από την
ανταποδοτικότητα και αφετέρου να στοχεύει
μέσα από αυτήν την επαγγελματική συνεννόηση
στην αποκατάσταση της υγείας του ασθενή
με τα καλύτερα δυνατά μέσα και όρους .
Αν αυτά δεν συντρέχουν, τότε η παραπομπή δεν
έχει νόημα, δεν μπορεί να είναι τελικά
επωφελής ούτε για τον γενικό, ούτε για τον
ειδικό, ούτε για τον ασθενή που είναι εξάλλου
και ο λόγος της παραπομπής.
Αν αυτά δεν συντρέχουν, μια παραπομπή μπορεί
να γίνει επικίνδυνη και για τους τρεις.
Ένας «χαμένος» ασθενής για τον Γενικό
μετράει εξίσου με έναν χειρουργικό ασθενή
που η επέμβαση του «στράβωσε» είτε διότι
ο Γενικός τόλμησε χωρίς την αναγκαία επάρκεια,
είτε διότι ο Ειδικός τόλμησε με επάρκεια
αλλά σε ακατάλληλες, χειρουργικά, συνθήκες.
Γιατί το σύνδρομο του περιπλανώμενου
γναθοχειρουργού μέσα στην πόλη κι από πόλη
σε πόλη , χωριό και νησί είναι ήδη μία
πραγματικότητα και όχι μόνο Ελληνική.
Η ανάπτυξη της αγοράς των εμφυτευμάτων
διογκώνει και αναδεικνύει τις αρνητικές
πλευρές αυτής της πραγματικότητας.
Γιατί υπάρχουν και θετικές πλευρές,
τις οποίες, εγώ, θα τις χαρακτήριζα
σαν αναγκαίες κακές. Κάτι η αδυναμία του
επίσημου κράτους υγείας να ανταποκριθεί σε
εξειδικευμένες υπηρεσίες στην επαρχία ,
κάτι ο συνωστισμός των Ειδικών στα κέντρα.
Νομίζω, ωστόσο, ότι προς όφελος δικό μας
και του ασθενή πρέπει, στο βαθμό που στον
καθένα αναλογεί:
1) να επανακαθορίσουμε την επαγγελματική
σχέση Γενικού και Ειδικού στη βάση της
έμπρακτης αμοιβαίας εμπιστοσύνης και συνεργασίας.
2) να διεκδικούμε σωστές συνθήκες εργασίας
και οι χειρουργικές επεμβάσεις να διεξάγονται
αυστηρά και μόνο σε αυτές διότι η εξασφάλιση
του χειρουργικού αποτελέσματος είναι πιο
σημαντική από την ανασφάλεια της παραπομπής.
3) να συμβάλλουμε στην επιστημονική ενδυνάμωση
των συναδέλφων παρέχοντας εκπαίδευση ουσίας
με πρακτικά αποτέλεσματα για αυτούς.
4) να καταλάβουμε ότι Γενικοί και Ειδικοί
είμαστε στην ίδια πλευρά, ότι η εποικοδομητική
ανταλλαγή γνώσης ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.
Αντίθετα η προχειρότητα, το τσαλαβούτημα,
η ημιμάθεια, η επίδειξη ,
«ο τσαμπουκάς του κουνουπιού» , θα έλεγα,
τελικά καταστρέφει.
Προσθέτω στην πλάγια αριστερή στήλη μία
δημοσκόπηση σχετικά με την απώλεια ασθενών
από τον Γενικό οδοντίατρο μετά από παραπομπή
ασθενών του σε Ειδικευμένους οδοντιάτρους.
Θα είχε ενδιαφέρον να έχουμε μία πρώτη καταγραφή
του τι πραγματικά συμβαίνει.
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου