Διαβάζοντας σήμερα στο σχόλιο του συναδέλφου Ν. Νταμπαράκη την έκφραση : “... μιλούσα μια διαφορετική γλώσσα, όταν τους είπα ότι αντί να γίνουμε υπάλληλοι, πρέπει εμείς να μεγαλώσουμε και να δώσουμε δουλειές...” σκέφτηκα ότι αυτή η περίτεχνη φράση συνοψίζει λακωνικά τη σύγκρουση του κυρίαρχου και ενός περιθωριακού, για τα Ελληνικά δεδομένα, αλλά προοδευτικού και αναπτυσσόμενου λόγου και τρόπου σκέψης...
Είναι αλήθεια ότι το μέσο Οδοντιατρείο δοκιμάζεται, κάθε χρόνο και περισσότερο. Και φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει μοιρολατρικά ο Οδοντίατρος να περιμένει πότε θα γίνει υπάλληλος στο πλησιέστερο Κέντρο, που οσονούπω φυτρώνει. Κέντρο, στο οποίο ακόμη κι αν το 51% δεν το έχει ιδιώτης αλλά κάποιος γιατρός, πάλι μορφή υπεραγοράς θα μπορούσε να έχει. Τόσα και τόσα παραδείγματα «ιατρεμπορικών» πλειοψηφιών υπάρχουν.
O Οδοντίατρος πρέπει να εκσυγχρονιστεί, να γίνει καλύτερος στη δουλειά του, να συνεργαστεί με άλλους Οδοντιάτρους, να γίνει ανταγωνιστικός , να προχωρήσει! Άλλος δρόμος δεν υπάρχει! Εδώ και Διεθνώς!
Στην κοινωνία του 80% των εξασφαλισμένων, το πρόβλημα δεν είναι αν πρέπει να υπάρχει υγιής ανταγωνισμός και επιχειρηματικότητα. Αυτό είναι δεδομένο. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά εμποδίζονται να υπάρξουν.
Στην κοινωνία του 80% των εξασφαλισμένων, δεν υπάρχει έλεος για κινήσεις προόδου και ανάπτυξης που θα μπορούσαν έστω και να χαράξουν την κρούστα της απλής διαχείρισης.
Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία των οδοντιάτρων ανήκει στο υγιέστερο, πιο παραγωγικό αλλά και πανταχόθεν πληττόμενο τμήμα της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας, στην ομάδα των ελεύθερων επαγγελματιών.
Που, αυτήν την «ελευθερία» την πληρώνουν ακριβά όντας και ο μόνιμος στόχος της έμμισθης και παρασιτικής κρατικής «νομενκλατούρας» κάθε τύπου.
Παλεύουν μέσα στην αβεβαιότητα, στο έλεος της εκάστοτε επερχόμενης κρίσης , χωρίς την άνεση να παίρνουν ανάσα ακόμη κι όταν προβλήματα υγείας τους ταλαιπωρούν.
Αντίθετα κάποιοι κουκουλωμένοι στη θαλπωρή του μισθού και των «τυχερών», στην ασυλία της κρατικής ανωνυμίας που, σπανίως, με αξιοκρατία απέκτησαν δεν παύουν να «αγωνίζονται» για περισσότερη πίττα και άνεση, όταν δεν αναρρώνουν ή χειμερίως ναρκεύονται.
Καμμία αντιπαλότητα. Απλώς μην εθελοτυφλούμε. Στην κοινωνία του 80% των εξασφαλισμένων, όπου η αμφισβήτηση γίνεται «για» και «μέχρι» την ένταξη, πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι ο αγώνας για ουσιαστικές αλλαγές είναι προσωρινά ανεπιθύμητος από την πλειοψηφία.
Ο προοδευτικός μέσος οδοντίατρος θα εκπροσωπηθεί πολιτικά όταν και εφόσον το προοδευτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολο του εκπροσωπηθεί.
Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό πλησιάζει. Και συμμετέχουμε σε αυτό όταν εργαζόμαστε για την επιστημονική και επαγγελματική μας βελτίωση. Και συμμετέχουμε σε αυτό όταν προσπερνούμε την αυταπάτη ότι άλλοι θα μας λύσουν τα προβλήματα...
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου