Η ιστορία γνωστή. Οι πολιτικοί μας άρχοντες, οι καθοδηγητές του γνωστού αχόρταγου περίδρομου, εξαναγκάστηκαν πριν λίγους μήνες, από τους δανειστές, να μιλήσουν για σπατάλη, έλλειψη οργάνωσης, τέταρτους και νιοστούς άλλους δρόμους αλλά οι φωνές τους και το κλάμα τους, μετά από τέτοιον περίδρομο, ακούστηκαν κι εξακολουθούν να ακούγονται περισσότερο σαν ερυγές και λιγότερο σαν αυτοκριτική και πολιτικός λόγος διεξόδου.
Και σε ποιόν άλλον άραγε να απευθύνονταν παρά σε εκείνους με τους οποίους θα είχαν κοινό οικονομικό και (δια)κομματικό συμφέρον, όταν μάλιστα δεν επρόκειτο ακριβώς περί διαδικασίας πειθούς αλλά περισσότερο για διαδικασία «συντροφικής» αλληλοκάλυψης και υπόσχεση προνομιακής μεταχείρισης μπροστά στην επαπειλούμενη οικονομική κατάρρευση των πολλών;...
Πέρα όμως από την αποτυχία στην εσωτερική αγορά πειθούς και παρά την απλόχερη βοήθεια των ΜΜΕ, το τελικό προιόν φαίνεται ότι δεν πείθει ούτε τους δανειστές ούτε τους επενδυτές. Αρχίζει να διαφαίνεται ότι οι ευσεβείς πόθοι για ανάκαμψη σκοντάφτουν στην αλλαζονική ανικανότητα των πολιτικών μας αρχόντων, που, ως αμετανόητοι καθοδηγητές της διαφθοράς, συνεχίζουν να συγκαλύπτουν τις λαμογιές και ταυτόχρονα επιδίδονται σε έναν τυχοδιωκτικό «εισπρακτισμό» χωρίς κοινωνικά και αντικειμενικά κριτήρια και σε έναν προγραμματισμό που δεν λειτουργεί ούτε μέχρι την επόμενη επίσκεψη των δανειστών, παρ’ όλες τις αλλεπάλληλες υποβαθμίσεις των προσδοκιών.
Αν στην αρχή, οι δανειστές προσπάθησαν να τους πάρουν στα σοβαρά, τώρα καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν πια να τους εξυπηρετούν στη διαχείριση της κρίσης. Tους περίμεναν ικανούς συνεργάτες και αυτοί τους προέκυψαν ασκούμενοι λογιστές και δούλοι. Κι έχοντας πλέον χάσει και την τελευταία τους αξιοπιστία λογικό είναι να τους κατευθύνουν στην αναδιάρθρωση και την αυστηρότερη επιτήρηση. Και προς αυτήν την κατεύθυνση να τους πιέζουν και για ευρύτερη συγκυβέρνηση με ή χωρίς εκλογές.
Η φθορά και η απομυθοποίηση των πολιτικών μας αρχόντων, έχουν πάρει πλέον τη μορφή επιδημίας. Ένας-ένας, οι κρυφοί άσσοι της κομματικής και διακομματικής διαδοχής εξευτελίζονται, οδηγώντας μέρα τη μέρα την κοινή γνώμη στην πεποίθηση ότι οι ξένοι είναι απαραίτητοι αν όχι οι μοναδικοί να καθοδηγήσουν αυτή τη χώρα στη διέξοδο από τη φθορά και τη διαφθορά.
Υπό το αυστηρό βλέμμα ενός σύγχρονου θηλυκού Λούθηρου που αντιστέκεται σθεναρά στην ιδέα για συγχωροχάρτια και προτάσσει την ιδέα της παραδειγματικής τιμωρίας ενός λαού που τον παρουσιάζει, πότε έμμεσα, πότε άμεσα, σαν ένα διεφθαρμένο συρφετό ανεύθυνων και ανίκανων πολιτών και πολιτικών. Μιας τιμωρίας που μπορεί να πραγματοποιηθεί με ένα απλό τράβηγμα του χαλιού που αυτή κρατά…
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου